مکس پین
بدبخت تر و بیچاره تر از مکس پین توی دنیای بازیهای کامپیوتری نمیتونید پیدا کنید. انقدر نگون بخته
که هر شماره بیشتر از ریخت میوفته!! اینم عکسش توی شماره سوم بازی که فعلا در حال ساخته!!
شاید اصلا به خاطر همین باشه که این اسمو براش انتخاب کردن!!
ته بدبختی!!
ریش تراش
خیلی سخت بود.
وقتی ریش تراش را برداشتم تا ریشهای چهل روزه ام را بتراشم.
و تویش.
لای دندانه هایش.
ریشهای سفید ریزی را دیدم.
که نشانه ای از تو بود.
ریشهای ریز مهربانی که دلم را لرزاند.
و تلنگری زد که باز.
به یادم آورد.
که تو دیگر نیستی.
برای او که دیگر در کنارم نیست.
Your sweet and weary head
Night is falling
You have come to journey's end
Sleep now
And dream of the ones who came before
They are calling
From across the distant shore
Why do you weep?
What are these tears upon your face?
Soon you will see
All of your fears will pass away
Safe in my arms
You're only sleeping
What can you see
On the horizon?
Why do those white gulls call?
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come
To carry you home
Dawn will turn to silver glass
A light on the water
All souls pass
Hope fades
Into the world of night
Through shadows falling
Out of memory and time
Don't say
We have come now to the end
White shores are calling
You and I will meet again
And you'll be here in my arms
Just sleeping
What can you see
On the horizon?
Why do those white gulls call?
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come
To carry you home
And all will turn to silver glass
A light on the water
Grey ships pass
Into the West
Into The West
Lord Of The Rings
زیاد سخت نبود
زیاد سخت نبود که انگشتم را روی پیشانی عرق کرده ات بکشم . کافی بود بیایی و بنشینی کنارم. خسته و نفس زنان. انگشت اشاره ام را آرام می کشیدم روی پیشانیت. هر وقت این کار را می کردم چشمهای شادت را نا خود آگاه میبستی و لبخند روی لبت پررنگتر میشد.
زیاد سخت نبود با تو بودن. حس کردنت. بوئیدنت. عاشق بوی عرق تنت شدن!!
زیاد سخت نبود کنار هم بخندیم. دنیا را پشیزی حساب نکنیم و سختی هایش را اگر بود محل نگذاریم.
زیاد سخت نبود ایمان داشتن به پایندگی شادی وقتی باهم بودیم!
زیاد سخت نبود بوسیدنت وقتی به چشمانم خیره میشدی.
زیاد سخت نبود شنیدن صدای قلبت بدون اینکه لمست کنم.
زیاد سخت نبود توی هوای طوفانی بیرون از خانه بودن. کنار هم. با دستهای باز. با چشمان بسته از ترس خاکهایی که به صورتمان می خوردند. شنیدن صدای خنده ات وقتی صدای باد امان گوشهایم را بریده بود.
زیاد سخت نبود ساختن آنهمه خاطره که مثل روبان سرخی سرتاسر زندگیم را خط کشی کرده است.
زحمتی نداشت که بفهمیم عاشقیم. زحمتی نداشت به خدا!
وقتی رفتی.هردو.سختیش را به جان خریدیم.میدانستیم که هزراتوی پر راز و درد آوریست. میدانستیم که زخمی خواهد بود که شاید هیچگاه بهبود نیابد. ولی تسلیم شدیم. با آنکه میدانستیم. زندگی یکجای کار بالاخره پیچاندمان. بهمان خندید! به جای هزاران باری که ما بهش خندیده بودیم. محلش نگذاشته بودیم. دستهایمان را بست و هرکدام را رها کرد گوشه ای! و شاید. وسط همان طوفانی که عاشقش بودیم! ولی تنها. بدون هم. دیگر لبخندی نبود. دستان بازی نبود.
خرده ریز های طوفان و خاک که میخورند به صورتم. درد دارد.
قبل
می گردی و پیدایش نمیکنی. عذاب آورترین کار دنیاست. به سختی جان میکنی تا بهش برسی ولی تنها چیزی که میابی تلنبار شدن انبوهی نا امیدیست کنار کورسوی امیدی که در دل داری. ولی عجیب اینجاست که این کورسوی امید با اینکه شاید به اندازه نقطه ای کوچک نور را به قلبت میتاباند ولی امید را در تو زنده نگه میدارد.
کفشهایم جزئی از پاهایم شده اند. دیگر احساسشان نمیکنم. نگاه که می کنم حس می کنم به بهترین دوستانم خیره شده ام. یک جفت کفش ورزشی که گل رنگ سفیدشان را به کلی محو کرده است. تناقض عجیبیست. دستهایم از بس برگ های ریزو درشت بوته های جنگلی را پس زده اند کاملا سبز رنگ شده اند. ولی به راستی که چنین احساس خوشایندی راجع به دستهایم ندارم. فکر میکنم دارم دیوانه می شوم.روزهاست که توی این جنگلهای انبوه می چرخم و می چرخم . بدون اینکه راهم به جایی ختم شود. شبها را روی درختها می خوابم. از ترس موجوداتی که شاید بیایند و مرا در غرابتی دهشتناک بدرند. ولی اینجا. جز من و حشرات موذی بال دار و درختان سر به فلک کشیده و سبز رنگ و رطوبتی خفقان آور هیچ چیز نیست. حتی صدای پرنده ای. تنها صدا صدای سایش شاخه هاست به هم.
راه میپیمایم. اما نمیدانم چرا؟! نمیدانم اینجا چه میکنم.چگونه اینجایم. ولی میدانم که باید اینجا باشم. حسیست که هیچگاه نداشته ام . میدانم که باید اینجا باشم. اما نمیدانم چرا! میدانم که باید چیزی را بیابم. اما نمیدانم چه چیزی را. و در تمام این ساعتهای خیس و پر رطوبت و دردناک همان نقطه نورانیست که پاهایم را به حرکت واداشته است.
ساعت بدون بند توی جیبم را نگاه میکنم. صفحه اش قرمز رنگ است و روی عدد دوازده ایستاده است. یادم نمی آید که مال خودم است یا کس دیگری.
پاهایم انگار بدون ارده ام راه میروند. به سوی مقصدی نامعلوم.به سوی افقی که همه اش سبز رنگ است.
