زیاد سخت نبود که انگشتم را روی پیشانی عرق کرده ات بکشم . کافی بود بیایی و بنشینی کنارم. خسته و نفس زنان. انگشت اشاره ام را آرام می کشیدم روی پیشانیت. هر وقت این کار را می کردم چشمهای شادت را نا خود آگاه میبستی و لبخند روی لبت پررنگتر میشد.
زیاد سخت نبود با تو بودن. حس کردنت. بوئیدنت. عاشق بوی عرق تنت شدن!!
زیاد سخت نبود کنار هم بخندیم. دنیا را پشیزی حساب نکنیم و سختی هایش را اگر بود محل نگذاریم.
زیاد سخت نبود ایمان داشتن به پایندگی شادی وقتی باهم بودیم!
زیاد سخت نبود بوسیدنت وقتی به چشمانم خیره میشدی.
زیاد سخت نبود شنیدن صدای قلبت بدون اینکه لمست کنم.
زیاد سخت نبود توی هوای طوفانی بیرون از خانه بودن. کنار هم. با دستهای باز. با چشمان بسته از ترس خاکهایی که به صورتمان می خوردند. شنیدن صدای خنده ات وقتی صدای باد امان گوشهایم را بریده بود.
زیاد سخت نبود ساختن آنهمه خاطره که مثل روبان سرخی سرتاسر زندگیم را خط کشی کرده است.
زحمتی نداشت که بفهمیم عاشقیم. زحمتی نداشت به خدا!
وقتی رفتی.هردو.سختیش را به جان خریدیم.میدانستیم که هزراتوی پر راز و درد آوریست. میدانستیم که زخمی خواهد بود که شاید هیچگاه بهبود نیابد. ولی تسلیم شدیم. با آنکه میدانستیم. زندگی یکجای کار بالاخره پیچاندمان. بهمان خندید! به جای هزاران باری که ما بهش خندیده بودیم. محلش نگذاشته بودیم. دستهایمان را بست و هرکدام را رها کرد گوشه ای! و شاید. وسط همان طوفانی که عاشقش بودیم! ولی تنها. بدون هم. دیگر لبخندی نبود. دستان بازی نبود.
خرده ریز های طوفان و خاک که میخورند به صورتم. درد دارد.
بازی کردن...زیاد سخت نیست
منهم احساسش می کنم قشنگ اون دردی رو که تو طول نوشته به ش پرداختی را تو خط آخر حس می کنم
زحمتی نداشت که بفهمیم عاشقیم. زحمتی نداشت به خدا!
خودمون نمیشیم هیچ وقت ما آدما. هی باید یکی هولمون بده.
ممنون که به من سر زدی.
راسستی اسم قشنگیو انتخاب کردی "فانی".
یادم میاد من هم روزگاری جستجوگری بودم اما حال بسیار میترسم از گشتن....
فعلاً کافه ای دارم که در آن از جستجوگران دیگر عشق پذیرایی می کنم...
شاد باشی